Wraz z upadkiem PRL, otworzyły się szerokie możliwości kontaktów zagranicznych. Pojawiały się inicjatywy z Zachodu, mające na celu wsparcie zmian ustrojowych w krajach byłego Bloku Wschodniego.
W roku 1990, Wacek Zawadowski, ówczesny pracownik Uniwersytetu Warszawskiego, nawiązał kontakt z dwoma uczelniami amerykańskimi, zainteresowanymi współpracą z Polską w zakresie kształcenia nauczycieli matematyki. Strona amerykańska, zadeklarowała możliwość sfinansowania wyjazdu grupy polskich nauczycieli do USA, w celu zapoznania się z tamtejszym systemem edukacyjnym.
W tym czasie, Wacek był jedną niewielu osób, zdających sobie sprawę, z problemów jakie napotyka system kształcenia nauczycieli w naszym kraju. Cała kwestia była traktowana po macoszemu przez uniwersytety, a funkcjonujące wtedy Studia Nauczycielskie, miały bardzo słabą pozycję. Wacek wiedział, że kluczowy może być tutaj kontakt z systemami edukacyjnymi w innych państwach. Najbardziej zależało mu na krajach anglojęzycznych, bo uznał je za najbardziej kluczowe w dłuższej perspektywie. Niestety cały pomysł wyjazdu i skorzystania z pomocy amerykańskiej, rozbił się o procedury i brak zrozumienia ze strony władz uniwersytetu.
Jesienią tego roku, pojawiła się nowa szansa. Pracujący w West London Institut of Higher Education Jan Potworowski, zaproponował Wackowi podobną do propozycji amerykańskiej współpracę. Całość miała być finansowana z programu TEMPUS „Recursion”.
Nauczony doświadczeniem Wacek, nie idzie już z pomysłem do władz Uniwersytetu ale bezpośrednio do Ministra Edukacji Henryka Samsonowicza, którego zna osobiście. Samsonowicz daje aprobatę dla projektu. Ministerstwo wysyła odpowiednie pismo na Uniwersytet Warszawski. Ten jest zmuszony zatwierdzić współpracę z Anglią.
W wyjeździe weźmie udział 12 osób, dobiera je osobiście Wacek. Są to: Henryk Kąkol, Janek Baranowski, Krzysiek Mostowski, Mirek Dąbrowski, Andrzej Walat, Barbara Walat, Kasia Burnicka, Maciej Bryński, Marek Legutko, Tadeusz Kuran, Andrzej Wójtowicz i sam Wacek Zawadowski który dołączy trochę później. Szefem grupy, zostaje Maciej Bryński jako „człowiek z Uniwersytetu”. Finansami zajmuje się Jan Potworowski.
Trzeba szybko wszystko zorganizować. Wysłać faksy do szkół z prośbą o oddelegowanie nauczycieli. Tu pomaga Jacek Strzemieczny, Dyrektor Departamentu Kształcenia Nauczycieli w Ministerstwie Edukacji i pomysłodawca utworzenia Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli. Potrzebne są wizy do Holandii. Gdy po kilku tygodniach będą wracać wizy będą już zbędne. Niektórzy szlifują jeszcze angielski. Ale wszystko udało się załatwić. Grupa wyrusza.
W Londynie goszczą w szkole Jana, WLIHE. Kampus znajduje się nad samą Tamizą nad korytarzem powietrznym dla samolotów. Nocami „fonia wysiada”. Mają swoje cele. Henryk Kąkol sprawdza jak funkcjonują angielskie stowarzyszenia nauczycieli, ATM i MA. Marek Legutko interesuje się egzaminami a Krzysiek Mostowski komputerami.
Jeżdżą po różnych miastach. W Coventry (University of Warrick) opiekuje się nimi Rolph Schwarzenberger (jeszcze w tym samym roku, niespodziewanie przegra walkę z rakiem). W Utrechcie (Instytut Freudenthala) Jan de Lange i Harrie Broekman. Spotykają Tony'ego Browna i Davida Talla, którzy później przyjadą do Polski.
W szkołach angielskich są już komputery, najczęściej Archimedesy. Grupa decyduje o zakupie kilku sztuk do Polski. Aby uzyskać na to środki, oszczędzają na kosztach zakwaterowania. Przenoszą się z hoteliku do sali gimnastycznej. Udaje się zakupić 3 szt. Kolejne będą zakupione później, już po powrocie do Polski. Archimedesy, zainstalowane m.in. w CODN, posłużą do przygotowywania pierwszych numerów NiMa.
Także podczas tego wyjazdu, powstał pomysł organizacji w Polsce stowarzyszenia nauczycieli oraz wstępny projekt statutu. Większość osób z tej grupy, za wyjątkiem Henryka Kąkola i Andrzeja Wójtowicza, znajdzie się później na liście założycielskiej SNM. Wyjazdy będą powtarzane jeszcze kilka razy. Będzie zmieniał się skład grup i charakter podróży.
Dzięki jednej osobie, Wackowi Zawadowskiemu, który odważył się patrzeć głębiej i szerzej na problem kształcenia nauczycieli matematyki w Polsce, dzięki jego kontaktom międzynarodowym i wytrwałości, wydarzyło się coś, co miało i nadal ma gigantyczny wpływ na edukację matematyczną w naszym kraju. Otworzono drzwi, przez które wpłynęła rzeka nowej, bezcennej wiedzy, tam, gdzie była ona bardzo potrzebna.
Na koniec przedstawiam zdjęcia dwóch logo z T-Shirtu, z przed 20 lat. Chyba każdy się domyśli, czego i kogo dotyczą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz